Φόνος Ληστών στο Δίστομο του 1905

Πηγή/Αναδημοσίευση : Ιστορικά του Παρνασσού

 Για να διαβάσετε όλο το άρθρο που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Λουκά Παπαλεξανδρή, ''Ιστορικά του Παρνασσού'', πατήστε ΕΔΩ

Ένα Εικονοστάσι για τους φαντάρους της Πίνδου, στην Παραλία Διστόμου!

Αμέσως με την κήρυξη του πόλεμου στις 28 Οκτωβρίου 1940 χτίστηκε   - το κρυμμένο'' ( και ξεχασμένο... ) σήμερα - εικονοστάσι στην Παραλία Διστόμου ( σημερινός οικισμός εργαζομένων '' Άσπρα Σπίτια'' ), μπροστά στο σημερινό εστιατόριο-καφετέρια ''Περοκέ'',δίπλα στο κύμα, και αφιερώθηκε στην Παναγία, για να ευλογεί και να προστατεύει τους Ελληνες φαντάρους που μάχονταν κατα των Ιταλών του άξονα στα ελληνο-αλβανικά σύνορα!  

Το Εικονοστάσι αυτό χτίστηκε εθελοντικά  και στην ανέγερση- με πρόχειρα υλικά ουσιαστικά- πρωτοστάτησαν ο Τιμολέων Σφουντούρης, (κάτοικος τότε Παραλίας),ο Λουκάς Περγαντάς (που είχε δίπλα μαγαζί), τα αδέλφια Λουκάς και Βασίλης Καρούζος (που δούλευαν στον Λ.Περγαντά), ενω βοήθησαν  ο Νίκος Χαραλάμπους (από τον Άγιο Νικόλαο) και ο Κ. Μίστηλης.
Το σημείο που επιλέχτηκε ήταν ''κεντρικό'' καθώς ήταν στην γωνία του κεντρικού παραθαλάσσιου δρόμου με αυτόν που οδηγούσε στην πίσω σειρά σπιτιών, (με κοντινότερο αυτό του Καλέγκα), δίπλα στο, ας το πούμε με σημερινούς όρους, ''εμπορικό κέντρο'' και ακριβώς δίπλα στο μεγάλο πετρόκτιστο πηγάδι με τις δυο κορίτες (ποτίστρες για τα ζώα).Το πηγάδι αυτό πρέπει να είναι περίπου ''κάτω'' από το τωρινό γήπεδο του βόλεϋ.

Το ότι το Εικονοστάσι χτίστηκε , λόγω του πολέμου, ''βιαστικά'' - αλλά με μεράκι και πίστη- φαίνεται και από το ότι δεν έχει τις ''μαστοριές'' των ειδικών...Ούτε καλά καλά χώρο για εικόνες- ουσιαστικά μόνο ένα καντήλι χωρά... Την συντήρηση είχε ο Λ.Περγαντας- κατα πως θυμάται η κορη του Κονδυλία, ενώ το άναμμα του καντηλιού ήταν δουλειά των γυναικών που μέναν εκεί ή αυτών από το Δίστομο που πήγαιναν για μάζεμα ελιών ή βόλτα στην θάλασσα.

Η ιστορία για  αρκετούς από τους παλιούς Παραλιώτες, Διστομίτες αλλά και παραθεριστές από Λειβαδιά κλπ, θα ξυπνήσει κάποιες μνήμες. Ίσως θα έπρεπε να είχε έρθει στο φως η ιστορία του πιο νωρίς, καθώς αρκετοί σημερινοί κάτοικοι μάλλον ούτε θα  το έχουν προσέξει καλά -καλά , έτσι κρυμμενο'' που είναι μέσα στον θάμνο-φράχτη του ''Περοκέ''!Και σίγουρα κανένας ή ένας -δυο θα ξέρουν μέσες -άκρες την ηλικία και μάλλον κανένας τον λόγο που χτίστηκε... Η  πιο κοντινή ''γειτόνισσα'' δεν ήξερε καν που είναι αφιερωμένο, αν και το καντηλι εκεινη την ημέρα ήταν αναμμένο ...

Στην Παραλία Διστόμου  υπάρχουν ακόμα μερικά ''κρυμμένα'' σημάδια της ζωής και της ιστορίας του μικρού αυτού τόπου πριν την απαλλοτρίωση  για να γίνει η νέα πόλη προκειμένου  να στεγάσει τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο Αλουμινίου. Πρόθεση αρκετών είναι αυτά να τα αναδείξουν σιγά -σιγά.

 

Πηγή/Πρώτη δημοσίευση: distomoblog

Ο χάρτης των σεισμόπληκτων περιοχών του 1894

Από το Αρχείο του Λουκά Παπαλεξανδρή

Αποκαλύφθηκε το ''δίστομο πηγάδι'' λόγω εργασιών στον χώρο της Δημαρχίας ( 24/09/2009 )

Λόγω εργασιών της Δ.Ε.Η ( 24/09/2009 ) στον χώρο της Δημαρχίας, για υπόγειο υποσταθμό και κατάργηση των τσιμεντοκολώνων, αποκαλύφθηκε το περιβόητο δίστομο πηγάδι, η μάλλον το ένα απ' αυτά τα δίστομα πηγάδια, που τα θυμούνται οι παλιές γενιές, ( Οι σημερινοί 60άρηδες και άνω ).

Απ' τις περιγραφές τους, όντως είναι έτσι όπως το περιγράφανε.
Πηγάδι με δύο στόμια χωρισμένο στα δύο.
Να τονίσουμε ότι στον ευρύτερο χώρο της Πλατείας Δανιήλ Γαμβρίλη ( Κάτω Πλατείας ), υπήρχαν αρκετά πηγάδια, γι' αυτό εδώ και πολλούς αιώνες, υπάρχουν οι πλάτανοι.

Τώρα βέβαια υπάρχει μόνο ένας, και δεν είναι ο γηραιότερος, εξαιτίας του γεγονότος ότι ο παλαιότερος καταστράφηκε απ' τις τότε μεταλλευτικές εταιρείες για να μπορούν να περνάν τα φορτηγά που κουβαλούσαν μετάλλευμα, κατά μία εκδοχή, και για να φαίνεται το κτήριο της Δημαρχίας, κατά δεύτερη και επικρατέστερη.

Σ' αυτόν που υπάρχει σήμερα, βλέπουμε ένα απ' τα πηγάδια το οποίο είναι αξιοποιημένο, διασώζεται, και κάνει και καλά τη δουλειά του απ' ό,τι φαίνεται.

Σημειωτέον ότι και ο υπάρχων πλάτανος που ομορφαίνει την Πλατεία μας είναι παμπάλαιος, απλά κάποιοι περιηγητές, των προηγούμενων αιώνων, περιγράφουν τον γηραιότερο, ο οποίος βρισκόταν εκεί και που αποκαλύφθηκε προχτές το δίστομο πηγάδι.

Μάλιστα λέγεται ότι η ονομασία Δίστομο της Κώμης μας, έγινε εξ' αιτίας αυτών των δίστομων πηγαδιών που υπήρχαν εκεί, και για να γίνω πιό σαφής θα έλεγα η μετονομασία, μιας και μετονομάστηκε Δίστομο, από Αμβρυσσός όπως λεγόταν μέχρι τότε . Ωστόσο ίσχυαν και οι δύο ονομασίες. Η μετονομασία έγινε , γύρω στα 1400 μχ, ίσως και πιο πριν.

Σημάδι ότι, στο σκότος της αμάθειας και των ξένων φύλων που εγκαθίστανται στον Ελλαδικό χώρο και ενισχύουν τον ντόπιο πληθυσμό (  Σλάβοι,Αλβανοί, κλπ ), το Δίστομο ήταν ελληνόφωνο και μονόγλωσσο και - εννοείται - προϋπήρχε, σε αντίθεση των άλλων αλβανόφωνων και σλάβικων οικισμών που άρχισαν να κατοικούνται τότε ανά την Ελλάδα.

Για να χρησιμοποιεί ο τότε κόσμος, που δεν ήταν και μορφωμένος ένεκα κατακτητών, την λέξη Δίστομο ( απ' το προελληνικό αριθμητικό επίρρημα δις και το στόμιον ), την στιγμή που άλλοι χρησιμοποιούσαν σλαβικές και αλβανικές ορολογίες καθώς και τούρκικο λεξιλόγιο, αυτό λέει πολλά,και μάλιστα να ονομάζουν δίστομα τα πηγάδια τους.

Μία άλλη εκδοχή της μετονομασίας, μας λέει πήρε το όνομα Δίστομο απ' τις εισόδους του που σχηματίζουν δύο στόμια.

Όποια και να είναι η εξήγηση, το σημαντικό είναι ότι είδαμε και μεις οι νεώτεροι ένα απ' αυτά τα περιβόητα πηγάδια που ακούγαμε απ' τους γηραιότερους και μέναμε με το θαυμασμό και αποτελεί μέρος της ένδοξης ιστορίας του Διστόμου, τόπου που κατοικείται αδιάλειπτα απ' το 1.800πχ μέχρι σήμερα.

Πηγή/Πρώτη δημοσίευση: DISTOMOBLOG

12/7/1856 Η μάχη στο Ζεμενό εναντίον της Κλεφτουριάς, από κατοίκους Αράχωβας Διστόμου και Δαύλειας

Το άρθρο δημοσιεύεται στο blog του Λουκά Παπαλεξανδρή, Ιστορικά του Παρνασσού
Κάντε ΚΛΙΚ ΕΔΩ για να το διαβάσετε

Το πανάρχαιο έθιμο του Κλήδονα τελείτο σαν σήμερα στο Δίστομο

Σαν σήμερα άλλοτε στο Δίστομο, τελείτο το πανάρχαιο προομηρικό έθιμο του Κλήδονα και οι φωτιές στις γειτονιές.
Το παρέσυρε όμως ο νέος τρόπος ζωής και η αποξένωση και ξεχάστηκε όπως πολλά άλλα.
Οι παλιοί θυμούνται. Οι νέοι όμως δεν το γνωρίζουν.
Θα έπρεπε κάποιος φορέας να μεριμνά γι αυτά, αλλά δυστυχώς αδιαφορούν οι πάντες.
Λίγα λόγια γι αυτό το πανάρχαιο έθιμο:
Η αναβίωση του εθίμου του «Κλήδονα». Πρόκειται για ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα και του οποίου η πρώτη γραπτή περιγραφή ανέρχεται στους βυζαντινούς χρόνους. Ο «Κλήδονας» είναι μια λαϊκή μαντική διαδικασία, από τις πιο τελετουργικές όλων των παραδόσεων του τόπου μας, σύμφωνα με τον οποίο αποκαλύπτεται στις άγαμες κοπέλες η ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου Η ίδια η λέξη υπάρχει από την εποχή του Ομήρου, «κλήδων» ονομαζόταν ο προγνωστικός ήχος, και κατ' επέκταση το άκουσμα οιωνισμού ή προφητείας, ο συνδυασμός τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων ή πράξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής, στον οποίο αποδιδόταν προφητική σημασία. Την παραμονή του Αη-Γιαννιού, οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού, όπου αναθέτουν σε κάποιο μέλος της συντροφιάς, συνήθως σε μια «Μαρία» (στη Θράκη ο ρόλος αυτός δίνεται στην ονομαζόμενη «Καλλινίτσα»), της οποίας και οι δύο γονείς είναι εν ζωή, να φέρει από το πηγάδι ή την πηγή το «αμίλητο νερό». Η ονομασία αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η εν λόγω κοπέλα και η συνοδεία της πρέπει να ολοκληρώσουν την αποστολή αυτή, τηρώντας απόλυτη σιωπή. Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό αδειάζεται σε πήλινο -ως επί το πλείστον- δοχείο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα αντικείμενο, το λεγόμενο ριζικάρι. Συνήθως, πρόκειται για κάποιο προσωπικό αντικείμενο, συχνά μάλιστα πολύτιμο. Στη συνέχεια, το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα «κλειδώνεται» και τοποθετείται σε ανοιχτό χώρο. «Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού τη χάρη, κι όποια 'χει καλό ριζικό να δώσει να τον πάρει». Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων, για να «ξαστριστεί». Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους. Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρα τους το μελλοντικό τους σύζυγο. Την παραμονή της γιορτής των γενεθλίων του Αγίου Ιωάννη, εκτός από την τέλεση του κλήδονα, οι κάτοικοι του χωριού ανάβουν φωτιές, τις λεγόμενες «μπουμπούνες». Μια μεγάλη φωτιά στήνεται στην πλατεία του χωριού ή σ' ένα μέρος ανοιχτό, ώστε να φαίνεται από παντού. Άλλες μικρότερες φωτιές ανάβουν σε όλους τους μαχαλάδες προσπαθώντας ο κάθε ένας να ανάψει την μεγαλύτερη φωτιά, πάνω από τις οποίες πηδάνε όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Έλεγαν ότι αν πηδούσαν 3 φορές θα έφευγαν οι ψύλλοι και οι κοριοί. Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, αλλά πριν βγει ο ήλιος - ώστε να μην εξουδετερωθεί η μαγική επιρροή των άστρων-, η υδροφόρος νεαρή της προηγουμένης φέρνει μέσα στο σπίτι το αγγείο. Το μεσημέρι, ή το απόγευμα, συναθροίζονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες. Αυτήν τη φορά όμως στην ομήγυρη μπορούν να συμμετέχουν και παντρεμένες γυναίκες, συγγενείς και γείτονες και των δύο φύλων, καλεσμένοι για να παίξουν το ρόλο μαρτύρων της μαντικής διαδικασίας. Καθισμένη στο κέντρο της συντροφιάς, η «Μαρία» ανοίγει τον κλήδονα. «Ανοίγουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού την χάρη, και όποια έχει καλό ριζικό σήμερα ναν το πάρει». Και ανασύρει ένα-ένα από το αγγείο τα αντικείμενα, που αντιστοιχούν στο «ριζικό» κάθε κοπέλας, απαγγέλλοντας ταυτόχρονα δίστιχα, είτε όπως τα θυμάται, είτε από συλλογή τραγουδιών ή ακόμη από ημεροδείκτες. Το δίστιχο που αντιστοιχεί στο αντικείμενο της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνύει το μέλλον της και σχολιάζεται από τους υπόλοιπους, που προτείνουν τη δική τους ερμηνεία σε σχέση με την ενδιαφερόμενη. Προς το σούρουπο, όταν τελειώσει η μαντική διαδικασία, η κάθε κοπέλα γεμίζει το στόμα της με μια γουλιά αμίλητο νερό και στέκεται μπροστά σε ανοιχτό παράθυρο, έως ότου ακούσει το πρώτο ανδρικό όνομα. Αυτό πιστεύεται ότι θα είναι και το όνομα του άνδρα που θα παντρευτεί. Μετά το τέλος όλης αυτής της διαδικασίας στήνεται μεγάλο γλέντι στο οποίο συμμετέχει όλο το χωριό.


ΠΗΓΗ/ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: DISTOMOBLOG

Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ( Μια τραγική επέτειος) - Άρθρο της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ένα χρόνο μετά την Σφαγή

Πηγή/Αναδημοσίευση: Ιστορικά του Παρνασσού

Ένα χρόνο ακριβώς (10 Ιουνίου 1945), από την φοβερή σφαγή στο Δίστομο, στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ διαβάζουμε το παρακάτω συγκλονιστικό δημοσίευμα:

“Ένας χρόνος κλείνει σήμερα από την τραγική εκείνη μέρα – 10 Ιουνίου 1944 – που οι Γερμανοί έστησαν ένα από τα αιώνια μνημεία της βαρβαρότητάς τους στο Δίστομο, το ειρηνικό χωριό της Βοιωτίας. Για πολλά χρόνια θα ζει η φρίκη αυτού του ομαδικού κι απίστευτου εγκλήματος, που κατεβάζει τη φυλή των Ούννων πιο κάτω και από το επίπεδο του κτήνους.

Ήρεμο είχε ξυπνήσει το χωριό – δυο χιλιάδες κάτοικοι – και λουζόταν στις πρωινές ακτίνες του καλοκαιριάτικου ήλιου, την αυγή της μοιραίας εκείνης ημέρας. Μ’ όλη τη σκιά της μαύρης σκλαβιάς, οι χωρικοί τραβούσαν χαρούμενοι για τ’ αλώνια, για να μεταφέρουν τον καρπό που τους έδωσε η γη, ύστερα από τόσο βασανιστική δουλειά και τόσον ιδρώτα. Τίποτε δεν προμηνούσε τη φοβερή τραγωδία που θα ξεσπούσε αργότερα.

Λίγο μετά το μεσημέρι, της τραγικής εκείνης ημέρας, δυο ιδιωτικά αυτοκίνητα, γεμάτα με Γερμανούς ντυμένους πολιτικά, που παρίσταναν τους μαυραγορίτες, πήραν το δρόμο από τη Λειβαδιά για το Στείρι. Επρόκειτο να στήσουν παγίδα στους αντάρτες που ξεγελασμένοι θα σταματούσαν τ’ αυτοκίνητα για να πάρουν τρόφιμα. Οι αντάρτες όμως δεν έπεσαν στην παγίδα. Ξέροντας πως άλλα φορτηγά με Γερμανούς των Ες-Ες θα τους κύκλωναν από το μέρος της Αράχωβας έκαναν ξαφνική επίθεση και ύστερα από μάχη που κράτησε μιάμιση ώρα σκότωσαν τους περισσότερους καμουφλαρισμένους Γερμανούς. Και τότε οι Γερμανοί λυσσώντας για την αποτυχία τους, ξεχύθηκαν στο Δίστομο για να εκδικηθούν στους αθώους κατοίκους.

Τους πρόσταξαν να κλειστούν στα σπίτια τους, κι αμέσως έπειτα, ο επικεφαλής των Γερμανών λοχαγός Κάϊπφνερ, δίνει διαταγή στις ορδές του ν’ αρχίσουν την σφαγή και τη λεηλασία. Είναι η συνηθισμένη μέθοδος των ανάνδρων κατακτητών, που ξεσπούν στα γυναικόπαιδα, όταν δεν μπορούν να τα βγάλουν  πέρα με τους άντρες. Η διαταγή μεταβιβάζεται από ορδή σε ορδή στο χωριό. Τα θύματα είναι κλεισμένα, σύμφωνα με την εντολή του λοχαγού, στα σπίτια τους. Αρκετοί όμως, που είχαν υποψιαστεί τι τους περίμενε, κατόρθωσαν να φύγουν από μια θέση που είχαν αφήσει αφύλακτη οι Γερμανοί, το Διάσκελο.

Από κει έφυγαν οι μισοί κάτοικοι με τις οικογένειές τους. Και κατόρθωσαν να γλυτώσουν όλοι, μ’ όλο που τους έβαλαν οι Γερμανοί με πολυβόλα. Κρύφτηκαν άλλοι σε σπηλιές και χαράδρες, έξω από το χωριό, κι άλλοι προς τη θάλασσα. Εκείνοι που έμειναν όμως, πλήρωσαν τη μανία των κτηνών. Μαινόμενοι και ουρλιάζοντας σαν άγρια θηρία οι Γερμανοί, αρχίζουν τη σφαγή. Μπαίνουν στα σπίτια και σκοτώνουν όποιους βρίσκουν μπροστά τους. Σκοτώνουν με το τουφέκι, με το περίστροφο, με το οπλοπολυβόλο, με τη λόγχη, με τον μπαλτά, με το μαχαίρι.

Σκοτώνουν άντρες, γυναίκες, παιδιά, βρέφη. Οικογένειες ολόκληρες.

Κεφάλια κόβονται και κυλούν στις αυλές. Γυναίκες βιάζονται. Βιάζονται και μισοπεθαμένες, ενώ το αίμα τρέχει από τις πληγές τους. Τα στήθια των Γυναικών κόβονται, με άγρια ξεφωνήματα θριάμβου. Σε έγγειες γυναίκες ανοίγουν με τη λόγχη την κοιλιά και πετάνε τα έμβρυα. Άλλα βρέφη τα σκοτώνουν μέσα στην αγκαλιά της μάνας, την ώρα που βυζαίνουν. Κορμιά σπαράζουν ματωμένα κι ετοιμοθάνατα μέσα σε δωμάτια, σε υπόγεια, σε αυλές και στους δρόμους.

Κι ανάμεσα στα ουρλιαχτά των Ούννων και τους πυροβολισμούς ακούγονται οι στεναγμοί των ετοιμοθάνατων, οι κατάρες εκείνων που σφάζονται, τα κλάματα των παιδιών, τα ξεφωνητά των μανάδων που βλέπουν τους άντρες και τα παιδιά τους να πέφτουν κάτω από το μαχαίρι των βαρβάρων, ως που να’ ρθει και η σειρά τους.

Το αίμα κυλάει παντού και μεθάει τους σφαγιαστές, που πέφτουν με μεγαλύτερη μανία στα θύματά τους. Οι Ούννοι μπαίνουν και στο σπίτι του γέρου παππά του χωριού, του παππά-Ζήση, όπου έχουν μαζευτεί, ανώφελα περιμένοντας προστασία, δέκα πέντε χωριανοί. Σκοτώνουν και τον παππά και τους δέκα πέντε χωρικούς. Η μόνη που γλίτωσε είναι η παπαδιά, που οι σφαίρες την τραυμάτισαν μονάχα…

Άλλοι Γερμανοί έχουν πάρει θέσεις έξω απ’ το χωριό και σκοτώνουν τους Διστομίτες, που γυρίζουν ανύποπτοι από τα χωράφια τους. Και παράλληλα με τη σφαγή βάζουν φωτιά και στα σπίτια. Και μαζί με τη φωτιά η διαρπαγή. Ότι βρίσκουν και μπορούν να σηκώσουν το παίρνουν και το φορτώνουν στ’ αυτοκίνητα. Και δεν σφάζουν μόνο τους ανθρώπους. Σκοτώνουν και τ’ αθώα ζωντανά που βρίσκουν στις αυλές.

 Σφαγή, φωτιά βιασμός ληστεία.

Όλη η τετραλογία της κτηνωδίας και της βαρβαρότητας, προς δόξαν της φυλής των Αρίων…

****

Η τραγωδία τραβάει προς το τέλος της κατά τις 6. Είναι βαρύς, συννεφιασμένος ο ουρανός και αρχίζει να σκοτεινιάζει νωρίς. Και οι Ούννοι, άνανδροι όπως είναι, φοβούνται τη νύχτα. Μπορεί να κατέβουν οι αντάρτες. Κι αυτοί δεν είναι γυναικόπαιδα. Πρέπει λοιπόν, να γυρίσουν πριν τους πάρει η νύχτα, στη βάση τους, για να δώσουν αναφορά στον αρχηγό τους ότι εξετέλεσαν το καθήκον τους απέναντι του Μεγάλου Ράϊχ και της νέας Ευρώπης. Έτσι αφήνουν το έργον τους μισοτελειωμένο. Γιατί η σφαγή κι ο χαλασμός έγινε στο μισό χωριό. Το άλλο μισό – η δυτική περιοχή – γλύτωσε…

Το έσωσε η νύχτα που ερχόταν.

Συγκεντρώνονται στην πλατεία και, γελαστοί και ικανοποιημένοι από το έργο τους, μπαίνουν με τα λάφυρα στ’ αυτοκίνητά τους και ξεκινούν για τη Λειβαδιά, αφήνοντας πίσω τους αίμα, θάνατο και στάχτη. Αλλά και βγαίνοντας από το χωριό έχουν ευκαιρίες να συμπληρώσουν ότι μπορούν. Στο δρόμο σκοτώνουν άλλους δέκα… και προς το βράδυ γυρίζουν στη Λειβαδιά, όπου τους περιμένει ο διοικητής τους Ρίχερτ. Του δίνουν αναφορά, υψώνουν το χέρι στο φασιστικό χαιρετισμό και φωνάζουν όλοι μαζί: Χάιλ, Χίτλερ!

****

Κι η νύχτα απλώνει το μαύρο της σάβανο στο δολοφονημένο χωριό, που έχει μεταβληθεί σε νεκροταφείο. Εκείνοι που έζησαν, βγαίνουν από τους κρυψώνες τους κι αναζητούν, μέσα στο σκοτάδι, τους συγγενείς, τους φίλους, τους συγχωριανούς των. Τα όρνια έχουν πέσει τη νύχτα, κοπάδια ολόκληρα, στη φρικτή πανδαισία που τους προσφέρεται. Το πρωί, με την αγωνία στην ψυχή για τους δικούς τους, αρχίζουν κι έρχονται πολλοί από εκείνους που είχαν φύγει. Αναζητούν κι αυτοί τους δικούς τους.

Οι θρήνοι και οι κοπετοί απλώνονται παντού. Είναι μια εικόνα που δεν μπορεί ανθρώπινη πέννα να τη δώσει. Παντού πτώματα. Μάνες που σφίγγουν ακόμα τα παιδιά τους με μια μαρμαρωμένη έκφραση απελπισμένης στοργής, παιδιά που αγκαλιάζουν τη μάνα τους σα να ζητούν προστασία, ανοιχτά μάτια που έχει αποτυπωθεί ο τρόμος, κορμιά χωρίς κεφάλια, κεφάλια χωρίς κορμιά. Πολλοί από εκείνους που έζησαν, δεν μπορούν ν’ αντέξουν σ’αυτό το φοβερό θέαμα. Χάνουν τα λογικά τους. Οι κάτοικοι ανοίγουν πρόχειρους τάφους στις αυλές και θάβουν τους ανθρώπους τους.

Το πένθος κι η ερημιά βασιλεύει στο Δίστομο αρκετές μέρες. Πολλοί έχουν ζητήσει καταφύγιο στις γύρω σπηλιές, πολλοί έχουν πάει σ’ άλλα χωριά. Ύστερα από δεκαπέντε μέρες, νέα επιδρομή στο Δίστομο. Στο άκουσμα «οι Γερμανοί έρχονται», οι χωρικοί αφήνουν το χωριό και φεύγουν τρομαγμένοι. Ποιος ξέρει τι τους περιμένει πάλι. Μα αυτή τη φορά οι Γερμανοί έρχονται με άλλο σκοπό. Έρχονται με άδεια καμιόνια, για να φορτώσουν όσα είχαν αφήσει στις 10 Ιουνίου. Για να συμπληρώσουν τη ληστεία. Φορτώνουν τα’ αυτοκίνητα, σκοτώνουν έναν ενενηντάρη γέρο που είδαν στην πλατεία, βιάζουν μια πενηντάρα τυφλή και τρελή και φεύγουν…

****

Και εδώ πέφτει η αυλαία στην τραγωδία του Διστόμου. Κι ο απολογισμός της τραγικής αυτής ημέρας είναι: 223 νεκροί κι ανάμεσα σ’ αυτούς 42 παιδιά, κάτω από δέκα χρονών.

Σήμερα, η επίσημη κι ελεύθερη πια Ελλάδα θα ρίξει λίγα λουλούδια στους τάφους των αδικοσκοτωμένων αυτών Ελλήνων. Και θα βρέξει με δάκρυα το ξερό χώμα που σκεπάζει τα αθώα θύματα της γερμανικής μανίας, που υποσχέθηκε να φέρει τη «νέα τάξη» στην Ευρώπη και την εβύθισε σε μια βαρβαρότητα, που όμοιά της δεν αναφέρει η ιστορία.”

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ

Πηγή/Αναδημοσίευση: Ιστορικά του Παρνασσού
Από το αρχείο του Λουκά Παπαλεξανδρή

Τον Φεβρουάριο του 1861 στην εφημερίδα ΑΥΓΗ δημοσιεύεται μία επιστολή η οποία στάλθηκε από την Λιβαδειά τον Αύγουστο του 1860 και υπογεγραμμένη από ανθρώπους που παρευρέθηκαν στην μάχη του Διστόμου τον Ιανουάριο του 1827, όπου αναιρούν τα γραφόμενα στην ”Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως” του Σ. Τρικούπη που εκδόθηκε εκείνη την χρονιά.

Βάφτιση στην Παραλία Διστόμου το 1939

Βάφτιση στην Παραλία Διστόμου ή Διστομίτικα, όπως τα έλεγαν μέχρι την απαλλοτρίωση το 1963. 
Οι Διστομίτες συνήθιζαν να βαπτίζουν τα παιδιά τους στην εκκλησία της Αναλήψεως που υπάρχει ακόμη. 
Η φωτογραφία δημοσιεύεται στο βιβλίο της Διστομίτισσας συγγραφέως, Καίτης Μανωλοπούλου, ''Ο Αθέριστος Ιούνης''.  
Η φωτογραφία είναι από τις 21 Μαΐου του 1939. Διακρίνονται τα σπίτια των Διστομιτών που κατεδαφίστηκαν την δεκαετία του 60' από το ελληνικό κράτος λόγω αναγκαστικής απαλλοτρίωσης της γης τους!!

Πηγή/Πρώτη δημοσίευση: Distomoblog

Ήρωας συμπατριώτης μας πεσών την 1- 4 -1944 στην Αγία Τριάδα Καλοσκοπής Φωκίδος

Από τον Θανάση Δημάκα.

Αν εξαιρέσουμε το μνημείο του Μεσολογγίου κάτα την περίοδο της εξόδου κάτα την επανάσταση του 1821, που αναφέρει τις ηρωϊκές πόλεις και τους εξεγερθέντες και ήρωες  Διστομίτες και το
Δίστομο, αν επίσης εξαίρεσουμε και το άγαλμα του Καραϊσκάκη που βρίκεται στο Φάληρο, που επίσης είναι γραμμένο όνομα  Δίστομο, είναι και κάποια άλλα μνημεία που αγνοούμε, και αναφέρουν Διστομίτες πεσόντες.
Ο Διστομίτης Θανάσης Δημάκας, πηγαίνοντας στην Καλοσκοπή Φωκίδας όπου εξελίσσετο το φεστιβάλ ''Ήχοι του δάσους'' τον Ιούλιο, ανακάλυψε ένα μνημείο με το όνομα ενός Διστομίτη πεσόντος επάνω.

Πρόκειται για τον Ιωάννη Καρβούνη τον Διστομίτη όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες που τράβηξε ο Θανάσης, που δολοφονήθηκε εκεί μαζί με άλλους πατριώτες όπου και τάφηκαν σε ομαδικό τάφο, όπως αναγράφεται στο μνημείο ( Κλικ στις εικόνες ).
Ενός συμπατριώτη μας που δολοφονήθηκε στις 1 - 4 - 1944 στην ενέδρα γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στην Αγία Τριάδα Καλοσκοπής στην Φωκίδα.

Είναι πολλά πράγματα που προσπαθώ να συλλέξω για τον ένδοξο αυτό τόπο και τις προσωπικότητες του.
Ευχαριστώ πολύ τον Θανάση Δημάκα.

ΠΗΓΗ/ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: DISTOMOBLOG

Οι θρίαμβοι του Αμβρυσσέως Διστόμου κατά το Έτος 1958 !!

Από το αρχείο του Λουκά Παπαλεξανδρή

Πηγή/Πρώτη Δημοσίευση: Distomoblog

Η Εθνική όδος Διστόμου εν έτει 1902 - Ο δρόμος Διστόμου - Παραλίας Διστόμου

Από το αρχείο του συμπατριώτη μας, Θανάση Γεωργιλόπουλου

 Πηγή/Πρώτη Δημοσίευση: Distomoblog