Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Μία φωτογραφία ντοκουμέντο λίγους μήνες μετά τη Σφαγή του Διστόμου

Ευχαριστώ θερμά τον συμπατριώτη μας, Τάσο Παντίσκα για την παραχώρηση της φωτογραφίας από το προσωπικό του αρχείο.


Λίγα λόγια για την φωτογραφία

Η φωτογραφία αυτή δημοσιεύθηκε σε κάποιο περιοδικό απ' όπου και έπεσε στα χέρια μας.
Η φτώχια και η εξαθλίωση καθώς και ο πόνος, αντικατοπρίζονται πλήρως.
Κάποια οργάνωση βοηθείας της εποχής - δεν αποκλείεται και ο Ερυθρός Σταυρός - τράβηξε την φωτογραφία αυτή, όταν είχε έρθει στο Δίστομο, μάλλον τον Νοέμβριο του 1944, να προσφέρει τρόφιμα στα ορφανά της Σφαγής.
Δείτε πόσα από τα παιδάκια, δεν έχουν παπούτσια και περπατούν ξυπόλητα.
Δεν θέλω να σχολιάσω περαιτέρω.
Ευχαριστώ και πάλι τον συμπατριώτη μας, Τάσο Παντίσκα.
ΠΗΓΗ/ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Distomo blog

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Αναφορά στο Δίστομο στην Αράχωβα και στις άλλες Φωκικές πόλεις, από τον Μελέτιο εξ Ιωαννίνων, το 1728


Πηγή/Αναδημοσίευση: Ιστορικά του Παρνασσού ( Ρακοπωλείο )
Έρευνα Λουκάς Παπαλεξανδρής
Πηγή: http://www.lib.uoa.gr/hellinomnimon/0804061607370000/main.htm

Με διασημοτέρα την Κώμη της Αραχώβης : Έτσι αναφέρει όπως θα διαβάσετε παρακάτω στην γεωγραφία του ο Μελέτιος εξ Ιωαννίνων στο κεφάλαιο για την Φωκίδα όπου περιγράφει τις πόλεις του νομού αυτού στην έκδοση του 1728.






Ο Μελέτιος ο εξ Ιωαννίνων ήταν Έλληνας λόγιος του 17ου αιώνα, που είχε θητεύσει μητροπολίτης Αθηνών και αργότερα Ιωαννίνων.

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα περίπου το 1661 και ονομάζονταν Μιχαήλ. Έμαθε γράμματα στην πατρίδα του από τον Βησαρίωνα Μακρή. Χειροτονήθηκε ιερέας από τον Κλήμη Ιωαννίνων και μετωνομάστηκε Μελέτιος. Πήγε στην Βενετία και στην Πάδουα για να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκεί σπούδασε ιατρική και φιλοσοφία, ενώ έμαθε και τα Λατινικά. Επέστρεψε στα Γιάννενα και διορίστηκε σχολάρχης του διδασκαλείου του Επιφανίου.
Μετά τον θάνατο του μητροπολίτη Ναυπάκτου και Άρτας Βαρθολομαίου χειροτονήθηκε ο Μελέτιος τον Νοέμβριο του 1692 Ναυπάκτου και Άρτης. Αφού λειτούργησε τέσσερα χρόνια αναγκάστηκε να φύγει από την Άρτα το 1696 και να καταφύγει στα Ιωάννινα, λόγω της επιδρομής του διαβόητου Λιβερίου Γερακάρη. Κατηγορήθηκε ως συνένοχος της επανάστασης εκείνης και διέτρεξε μεγάλο κίνδυνο, κατέφυγε στα Γιάννενα και κρύφτηκε για δύο μήνες. Αφού έγινε ειρήνη μεταξύ Βενετών και Τούρκων, πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1701 η μεγάλη εκκλησία τον έστειλε στην Βενετοκρατούμενη Πελοπόννησο για να συντάξει τα εκκλησιαστικά δικαιώματα ως έξαρχος και επίτροπος πατριαρχικός. Εκπλήρωσε την αποστολή του και επέστρεψε στην Πόλη. Εκείνη την εποχή ήρθαν δύο πρόκριτοι από την Αθήνα και ζήτησαν τον Μελέτιο να διοριστεί μητροπολίτης Αθηνών. Έτσι και έγινε το τ703. Μετά τον θάνατο του Κλήμη Ιωαννίνων όμως, οι συμπατριώτες του παρακάλεσαν θερμά τον Μελέτιο να επιστρέψει. Ο Κλήμης έκανε αίτηση μετάθεσης, η οποία εγκρίθηκε, αλλά καθοδόν αρρώστησε στην Λάρισα και έμεινε εκεί για πολύ καιρό. Αφού ανέλαβε τα καθήκοντά του στα Ιωάννινα, πήγε ξανάστην Κωνσταντινούπολη και έμεινε εκεί για να ησυχάσει, αλλά αρρώστησε βαριά και πέθανε στις 12 Δεκεμβρίου 1714. Ενταφιάστηκε στην Πακριδία.
ΠΗΓΗ - ΒΙΚΙΠΑΙΔΙΑ : 
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%B5%CE%BE_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Άρθρο από το CHRONIKA (έκδοση. 67-7 έτος 2000) - Οι εγκληματίες ήρθαν το απόγευμα -Δεκάδες χιλιάδες Έλληνες απαιτούν αποζημιώσεις για τα ναζιστικά εγκλήματα στη χώρα τους

Αναδημοσίευση από το site distomo-griechenland.de του Jürgen Rompf

 του Αρν Στρόμαγιερ

Κάθε φορά που ο Αργύρης Ν. Σφουντούρης σκέφτεται τη χώρα των Γερμανών, το κάνει με «πληγωμένη ψυχή». Κι αυτό το αλλαγμένο απόφθεγμα του Γκαίτε έχει την αιτία του: Όταν ο Έλληνας αυτός, που σήμερα ζει και εργάζεται στη Ζυρίχη και την Αθήνα ως καθηγητής Πανεπιστημίου, ήταν τεσσάρων ετών, έγινε μάρτυρας ενός τρομερού γεγονότος, που μέχρι σήμερα καθορίζει τη ζωή του. Ήταν απόγευμα της 10ης Ιουνίου 1944 - τέσσερις ημέρες μετά την εισβολή των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμαντί, όταν άνδρες του 2ου και 10ου τάγματος του 7ου συντάγματος της 4ης μεραρχίας αστυνομικών και τεθωρακισμένων Grenadier των Ες Ες μπήκαν στο χωριό Δίστομο κοντά στη Λειβαδιά Βοιωτίας και διέπραξαν την φρικτή σφαγή του άμαχου πληθυσμού.
Το σπίτι της οικογένειας Σφουντούρη βρισκόταν στην κάτω πλατεία του χωριού, ο πατέρας Νίκος είχε εκεί ένα μπακάλικο. Ο μικρός Αργύρης ήταν μαζί με τις αδελφές του Αστέρω (εννιά ετών), Κονδύλια (έξι ετών) και τον πατέρα του στον επάνω όροφο του σπιτιού.
Η μητέρα είχε πάει με την αλογάμαξα για ψώνια στη Λειβαδιά. Κατόπιν εντολής των γερμανών στρατιωτών ο πατέρας υποχρεώθηκε να κλείσει το μαγαζί. Από το παράθυρο μπορούσαν να επιβλέπουν την πλατεία του χωριού. Εκεί οι Γερμανοί σκότωσαν αρχικά δώδεκα άοπλους ομήρους, που είχαν φέρει μαζί τους. Ύστερα, μεμονωμένα ή σε μικρές ομάδες, πήγαν από σπίτι σε σπίτι και σκότωσαν τους ανθρώπους που έβρισκαν κι έβαλαν φωτιά στα σπίτια. Όταν οι στρατιώτες προσπάθησαν να πυροδοτήσουν μια αποθηκούλα του μαγαζιού στο ισόγειο του σπιτιού του Νίκου Σφουντούρη, ο πατέρας κατέβηκε τη σκάλα για να μιλήσει με τους Γερμανούς. Τον συνέλαβαν και τον εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι δίπλα στο πηγάδι του χωριού, που ήταν εκεί κοντά. Για πολλή ώρα τα παιδιά τον έβλεπαν από το κρυσφύγετό τους να κείτεται εκεί. Προστατευμένοι από τους καπνούς του καιγόμενου σπιτιού το αγόρι και τα κορίτσια ξέφυγαν και κρύφτηκαν σ' ένα χωράφι με σπαρτά δίπλα στον κήπο τους. Μόνον όταν εσίγησαν οι πιστολιές και οι ομοβροντίες των πολυβόλων και στο χωριό επήλθε «νεκρική σιγή» (καθώς φαίνεται οι στρατιώτες είχαν αποχωρήσει) έτρεξαν τα παιδιά στην άλλη άκρη του χωριού στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, οι οποίοι επέζησαν.
Την επόμενη ημέρα έφεραν και τη μητέρα νεκρή στο χωριό. Καθώς επέστρεφε με την αλογάμαξα από τα ψώνια στη Λειβαδιά την είχε συναντήσει πέντε χιλιόμετρα έξω από το Δίστομο το απερχόμενο τάγμα . Οι Γερμανοί πυροβόλησαν αμέσως την ίδια, ένα ανδρόγυνο, που ήταν μαζί της και το άλογο. Όλοι τους σκοτώθηκαν επί τόπου. Εδώ τελειώνει η περιγραφή του Αργύρη Σφουντούρη.



Κόλαση αίματος
Όλα τα άλλα που συνέβησαν στον τόπο αυτό ο καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Χάγκεν Φλάισερ, ο οποίος ερεύνησε αναλυτικά τη σφαγή αυτή, τα χαρακτηρίζει «Κόλαση αίματος». Μιλάει για «σαδιστικές παρεκτροπές». Σκότωσαν ανεξέλεγκτα άνδρες και παιδιά, βίασαν και κατασφάγιασαν γυναίκες, πολλές τις ακρωτηρίασανε τα στήθη, έγκυες τις ανοίξανε την κοιλιά, μερικά θύματα δολοφονήθηκαν κτηνωδώς με τις μπαγιονέτες, άλλους τους έκοψαν το κεφάλι ή τους έβγαλαν τα μάτια, αναφέρεται σε εκθέσεις αυτόπτων μαρτύρων (περιοδικό «Spiegel», 1/1998). Ο απολογισμός του Αποκαλυπτικού αυτού απογεύματος: δολοφονήθηκαν 218 άμαχοι πολίτες, ανάμεσα τους 24 παιδιά ηλικίας ενός έως δέκα ετών και τέσσερα βρέφη ηλικίας δύο έως έξι μηνών. Μετά τη σφαγή ο αξιωματικός των ΕςΕς Φριτς Λάουτενμπαχ αναφέρει στην «έκθεση μάχης» του της 11ης Ιουνίου 1944: «Αφού εκκαθαρίσθηκε το χωριό, καταμετρήθηκαν συνολικά 250 έως 300 νεκροί ύποπτοι συμμορίτες και συγγενείς συμμοριτών, στη συνέχεια πυροδοτήθηκαν και τα υπόλοιπα σπίτια.»
Τα παρακάτω συμβάντα είχαν οδηγήσει στη σφαγή: Το πρωί της 10ης Ιουνίου οι γερμανοί στρατιώτες είχαν μπει στο Δίστομο και ανακρίνανε τον δήμαρχο και τον παπά. Ήθελαν να πάρουν πληροφορίες σχετικά με την διαμονή και την παρέλαση ανταρτών από εκεί. Και πράγματι την προηγούμενη ημέρα είχαν φθάσει στο χωριό 30 αντάρτες, που όμως συνέχισαν το δρόμο τους για το γειτονικό χωριό Στείρι. Κατά το μεσημέρι ο Λάουτενμπαχ μαζί με μία φάλαγγα μηχανών πήγε για ανίχνευση στο Στείρι. Λίγο πριν φθάσουν εκεί τους πυροβόλησαν αντάρτες. Παρά την ενίσχυση της ομάδας τους οι Γερμανοί δεν κατόρθωσαν να συντρίψουν την ομάδα των ανταρτών.
Εκδίκηση ωμής βίας
Γύρω στις 17.30 η μονάδα έφθασε πάλι στο Δίστομο για να πάρει ωμή εκδίκηση. Γιατί κατηγόρησαν τον πληθυσμό ότι συμμάχησε με τους αντέρτες και ήταν ακριβέστερα ενημερωμένος για τη διαμονή τους. Αργότερα, στην «έκθεση μάχης» του ο Λάουτερμπαχ ισχυρίσθηκε ότι η ομάδα του, στο δρόμο της επιστροφής από το Στείρι για το Δίστομο, δέχθηκε επίθεση με οβίδες, αυτόματα πολυβόλα και όπλα, οπότε εκείνος διέταξε αντεπίθεση και άνοιξε «πυρ». Όμως ένας πράκτορας της Μυστικής Αγροτικής Αστυνομίας που είχε συνοδεύσει την ομάδα, δήλωσε αργότερα στη Γενική Διεύθυνση ότι η περιγραφή αυτή δεν αληθεύει. Ύστερα από εκτεταμένη έρευνα του εντολοδόχου κέντρου στη Θεσσαλονίκη ειπώθηκε ότι πράγματι από την πλευρά του χωριού δεν υπήρξε καμία «επαφή με τον εχθρό ή επίδραση στον εχθρό». Μ' αυτό λοιπόν η Γενική Διοίκηση επιβεβαίωνε ότι η επίθεση αυτή δεν ήταν κάποιο μέτρο της πολεμικής ηγεσίας, αλλά σφαγή. Παρόμοιες βίαιες πράξεις και σφαγές διαδραματίσθηκαν πολλές στην ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά - κάτι που σχεδόν δεν είναι γνωστό. Οι ιστορικοί τοποθετούν τις δολοφονίες του Δίστομου, του Κομμένου (317 νεκροί), των Καλαβρύτων (πάνω από 1 000 νεκροί) κι αλλού στην ίδια σειρά με αυτά του Οραντούρ (642 νεκροί) και του Λίντιτσε (198 νεκροί). Συνολικά, σύμφωνα με στοιχεία από την Ελλάδα, οι στρατιώτες του Χίτλερ κατέστρεψαν ολοτελώς 460 μέρη, περίπου 30 000 άνθρωποι φονεύθηκαν ως όμηροι ή ως θύματα αντί¬ποινων μέτρων από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς. (Όμως ο αριθμός των θυμάτων πολέμου είναι πολύ υψηλότερος, εκτός τούτου 60 000 Εβραίοι εκτοπίσθηκαν από την Ελλάδα και δολοφονήθηκαν.)
Τα «εξιλαστήρια μέτρα» βασίζονταν στη διαταγή του Φύρερ από την 16η Δεκεμβρίου 1942, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να εφαρμοθούν «τα πιο βίαια μέτρα» για την καταπολέμηση των συμμοριτών. «Για το λόγο αυτό το στράτευμα έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση σ' αυτόν τον πόλεμο να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, που θα οδηγήσει στην επιτυχία, ακόμα και κατά των γυναικών και των παιδιών ... Κανένας Γερμανός, που θα τεθεί στην καταπολέμηση των συμμοριτών και των οπαδών τους δεν επιτρέπετεαι να τιμωρηθεί από πειθαρχικό όργανο ή στρατοδικείο λόγω της δράσης του αυτής» αναφέρονταν στη διαταγή του Χίτλερ. Σύμφωνα με μια οδηγία του αρχιστράτηγου Βίλχελμ φον Κάιτελ από την 16η Σεμπτεμβρίου 1941 ίσχυε ως δίκαιο αντίποινο μέτρο η δολοφονία 50-100 άοπλων ατόμων - στη γλώσσα των Ναζιστών εν συντομεία «κομμουνιστές» ή «συμμορίτες» -έναντι της ζωής ενός γερμανού στρατιώτη.
Το ποιος ήταν «κομμουνιστής» ή «συμμορίτης» αυτό το καθόριζε - όπως ο αξιωματικός Λάουτενμπαχ στο Δίστομο - ο εκάστοτε οπλαρχηγός. Η οδηγία του Χίτλερ περί μη ποινικής δίωξης επιρέαζε τη γερμανική Δικαιοσύνη ακόμη και μετά το 1945. Τελικά αναστατωμένος ο Αργύρης Ν. Σφουντούρης δηλώνει σήμερα: «Κανένα μεταπολεμικό γερμανικό δικαστήριο δεν εκδίκασε τους φονιάδες του Δίστομου. Διεκόπησαν όλες οι ανακριτικές έρευνες». Γερμανοί δικαστές και εισαγγελείς Απεκαλέσθηκαν, σ' αυτήν και σε άλλες υποθέσεις, το γεγονός ότι «εξιλαστήρια» και «αντίποινα» μέτρα κατά του άμαχου ελληνικού πληθυσμού καλύπτονταν από το Δίκαιο των Λαών, μια και οι αντάρτες διέπρατταν αιφνιδιασμούς καταπατώντας το Δίκαιο αυτό.
Καμία αποζημίωση
Αυτή ήταν η αντίληψη περί δικαίου όλων των ομοσπονδιακών κυβερνήσεων μέχρι τώρα. Σε μία επίσημη τοποθέτηση της γερμανικής Πρεσβείας (έμμεσα δηλαδή του Υπουργείου Εξωτερικών στη Βόννη το 1995) αναφερόταν: «Σύμφωνα με την άποψη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης αντίποινα μέτρα όπως στο χωριό Δίστομο δεν πρέπει να ερμηνεύονται ως ναζιστική δράση, της οποίας τα θύματα ζημιώθηκαν λόγω της φυλής, της θρησκείας ή της αντίθετης στάσης τους, αλλά ως μέτρα στα πλαίσια διεξαγωγής του πολέμου σαν αντίδραση στις επιθέσεις των ανταρτών. Για το λόγο αυτό δεν υπόκεινται στον Κανονισμό της Ομοσπονδίας περί αποζημιώσεως ναζιστικών αδικημάτων αλλά στο σύμπλεγμα ζητημάτων των επανορθώσεων.»
Όμως καμία ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν ήταν πρόθυμη να ξετυλίξει το θέμα αυτό εκ νέου. Η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία ήταν: Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγιναν πολυάριθμες συμφωνίες με αντικείμενο τους τις πληρωμές επανορθώσεων. Για παράδειγμα η Συνθήκη του Πότσνταμ του 1945 που έδεινε στους συμμάχους το δικαίωμα να κατασχέσουν γερμανικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις, ή η Συνθήκη των Παρισίων του 1946, που προέβλεπε την κατανομή πληρωμών των επανορθώσεων ανάμεσα σε 18 κράτη - μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα. Όμως στη Συνθήκη Οφειλών του Λονδίνου του 1952 καθορίστηκε η αναβολή των πληρωμών των αποζημιώσεων ωσότου γίνει σύναψη Συνθήκης Ειρήνης με τα κράτη που είχαν απαιτήσεις. Αλλά μέχρι σήμερα δεν υπάρχει Συνθήκη Ειρήνης με τη Γερμανία, και μισόν αιώνα μετά τόν πόλεμο το θέμα αυτό δεν έχει θέση στην ημερήσια διάταξη.
Η Συμφωνία Δύο-Συν-Τέσσερις, η οποία κανονίζει τη γερμανική ενοποίηση με τους πρώην αντιπάλους πολέμου και θέτει τέλος στην μεταπολεμική περίοδο, δεν πρέπει, σύμφωνα με γερμανικές απόψεις, να θεωρείται Συνθήκη Ειρήνης, και επί πλέον οδήγησε σε παύση των απαιτήσεων των πρώην αντίπαλων κρατών. Εκτός αυτού, επιχειρηματολογεί η γερμανική πλευρά, το 1960 η Αθήνα έλαβε 115 εκατομμύρια Μάρκα για τα θύματα, που διώχθηκαν από τους ναζιστές «λόγω της φυλής, της θρησκείας ή της κοσμοθεωρίας τους». Σ' αυτό όμως οι Έλληνες αποκρίνονται λέγοντας ότι τα χρήματα αυτά διατέθηκαν αποκλειστικά σε Εβραίους που επέζησαν. Εκκρεμεί επίσης και η απαίτηση σχετικά με το αναγκαστικό δάνειο, που είχαν πάρει τότε οι γερμανικές κατοχικές δυνάμεις από την Ελληνική Κρατική Τράπεζα. Σύμφωνα με την σημερινή αξία ανέρχεται στα 3,5 δισεκατομ-μύρια Μάρκα. Μέχρι σήμερα η Γερμανία ούτε ένα πφένιχ δεν έχει πληρώσει πίσω από τα χρήματα αυτά
Σκληρή γερμανική στάση
Ούτε στα θύματα του Δίστομου αλλά ούτε και παρόμοιων σφαγών δεν έχει χορηγηθεί ποτέ κάποια αποζημίωση. Η γερμανική θέση (καθώς φαίνεται και της κυβέρνησης Σρέντερ) παραμένει αμετάβλητη. Σύμφωνα λοιπόν μ' αυτή το θέμα θεωρείται λήξαν. Είναι όμως πράγματι έτσι; Από τότε που διατυπώθηκαν δυνατά και από την Αμερική αξιώσεις αποζημίωσης σχετικά με τους κρατούμενους σε εξαναγκαστικά έργα έχει επέλθει μια κάποια ευαισθητοποίηση στο Βερολίνο.
Στην Ελλάδα εκκρεμούν γύρω στις δέκα χιλιάδες δίκες σχετικά με τις αποζημιώσεις. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση καταδικάσθηκε με δύο δικαστικές αποφάσεις να πληρώσει αποζημίωση και επανόρθωση. Στην πρώτη απόφαση το Εφετείο Λειβαδιάς αποφάνθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1997 ότι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας πρέπει να πληρώσει 60 εκατομμύρια αποζημίωση στους 229 ενάγοντες από το Δίστομο. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν συμμετείχε μεν στη δίκη, αλλά κατέθεσε αίτηση αναιρέσεως κατά της απόφασης. Η υπόθεση βρίσκεται τώρα στο Ανώτατο Ελληνικό Δικαστήριο, στον Άρειο Πάγο Αθηνών. Παράλληλα με τη δίκη αυτή μερικοί επιζώντες της σφαγής του Δίστομου, απαιτώντας αποζημιώσεις, κατέθεσαν αγωγή κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στο Πρωτοδικείο Βόννης, που όμως απορρίφθηκε στις 23 Ιουνίου 1997. Και η έφεση στο Εφετείο Κολωνίας απορρίφθηκε στις 27 Αυγούστου 1998. Επειδή όμως εγκρίθηκε η αίτηση επανεξέτασης της υπόθεσης ασχολείται τώρα μ' αυτήν το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο.
Ένας από τους μηνυτές είναι ο Αργύρης Ν. Σφουντούρης. Με μεγάλη ακρίβεια έχει καταγράψει σ' έναν κατάλογο τις προσωπικές, υλικές του απώλειες. Μαζί με την ανεπανόρθωτη απώλεια των γονέων του αναφέρει: 1. Για τα ανήλικα, ορφανά παιδιά απώλεια του γονικού εισοδήματος, που προέρχονταν από το κατάστημα του πατέρα και την οικογενειακή αγροτική δραστηριότητα, σύμφωνα με σημερινές τιμές αγοράς γύρω στις 74 000 Μάρκα ετησίως. Για το καμμένο σπίτι συμπεριλαμβανομένου και του καταστήματος και της αποθήκης δηλώνει ζημίες ύψους 135.000 Μάρκων, για τα έπιπλα και τα λοιπά αντικείμενα στο πατρικό σπίτι 43.000 Μάρκα, για το κατεστραμμένο εμπόρευμα στο κατάστημα και την αποθήκη 49.000 Μάρκα, σύνολο 301.000 συν την ετήσια συνέχιση του γονικού εισοδήματος για τα παιδιά μέχρι την ενηλικίωση τους.
Σχετικά με τις απαιτήσεις αυτές των Ελλήνων (αλλά και από άλλες χώρες) ξέσπασε σφοδρά διαμάχη. Έτσι, σύμφωνα με τον ειδικό για το Διεθνές Δίκαιο Καρλ Ντέρινγκ από την Χαϊδελμβέργη, δεν υφίστανται πλέον αξιώσεις αποζημίωσης. Το επιχείρημα του: Η Γερμανία πλήρωσε για επανόρθωση προς πολλές κατευθύνσεις. «Το αν όμως οι πληρωμές για επανόρθωση έφτασαν πράγματι ως τα ζημιωμένα άτομα ή τις ζημιωμένες ομάδες ατόμων, αυτό δεν είναι αντικείμενο ελέγχου των Γερμανών, και η πραγματική επανόρθωση σε μεμονωμένες περιπτώσεις δεν υπόκειται στο πεδίο γερμανικής ευθύνης.» Τελείως διαφορετικά βλέπει τα πράγματα ο Νόρμαν Παίχ, επίσης εξειδικευμένος στο Διεθνές Δίκαιο. Παραθέτουμε εν συντομία το δικό του επιχείρημα: Οι απαιτήσεις για αποζημιώσεις προκύπτουν γενικώς από την παραβίαση καθηκόντων στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου. Η επίθεση στην Ελλάδα της 6ης Απριλίου 1941 και το κατοχικό καθεστώς στη συνέχεια παραβίασαν την απαγόρευση επιθετικού πολέμου, που καθορίζεται στη Συνθήκη Briand-Kellog της 27ης Αυγούστου 1928. Γι' αυτό, αυτός που επιτίθεται είναι υποχρεωμένος να επανορθώσει. Επί πλέον η σφαγή στο Δίστομο κι όλες οι άλλες είναι ξεκάθαρα παραβίαση του άρθρου 23 του Κανονισμού Χερσαίου Πολέμου της Χάγης. Σύμφωνα μ' αυτό απαγορεύεται από πλευράς πολεμικού διεθνούς δικαίου να δολοφονούνται ύπουλα τα μέλη του εχθρικού λαού και να καταστρέφονται οι περιουσίες τους. Απ' αυτή τη σκοπιά τα ναζιστικά «εξιλαστήρια» μέτρα είναι ολοφάνερα σφαγές του άμαχου πληθυσμού. «Αυτού του είδους παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου υποχρέωναν βασικά τον κατηγορούμενο να αναλάβει την ευθύνη για τα εγκλήματα πολέμου που διεπράχθησαν το έτος 1944, και τον υποχρέωναν επίσης να καταβάλλει αποζημίωση.» Αυτή η τελευταία πρόταση είναι από την απόφαση του εφετείου της Κολωνίας στις 27 Αυγούστου 1998, αν και τελικά το δικαστήριο απέρριψε την αγωγή - για πολιτικούς ίσως λόγους; Ο Παίχ βλέπει ως δεδομένη την αξίωση αποζημίωσης των επιζόντων θυμάτων σφαγής ή των απογόνων τους και από πλευράς κρατικής ευθύνης για παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου από την Βέρμαχτ σύμφωνα με την παράγραφο 839 του Αστικού Δικαίου.
Ο Ράου επισκέπτεται τα Καλάβρυτα
Άραγε να τα βλέπει έτσι και το Ανώτατο Γερμανικό Δικαστήριο; Στις 29.6.2000 ήθελε να αποφανθεί σχετικά με τις αξιώσεις των Ελλήνων - αρ. πρωτ.: III ZR 245/98. Όμως στη συγκεκριμένη ημερομηνία δεν πάρθηκε απόφαση. Προφανώς αντιμετωπίζει το δικαστήριο προβλήματα. Η ανακοίνωση της απόφασης μετατέθηκε για τις 9.11.2000. Τον Απρίλιο ο γερμανός πρόεδρος της Δημοκρατίας Γιοχάννες Ράου επισκέφτηκε τη μικρή πόλη Καλάβρυτα στην Πελοπόννησο, τον τόπο των «ορφανών και χήρων γυναικών». Γιατί εκεί, μετά τη σφαγή που διέπραξαν γερμανοί στρατιώτες στις 13 Δεκεμβρίου 1944, για πολύ καιρό δεν υπήρχαν άντρες. Είναι η πρώτη φορά που κάποιος υψηλός εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης επισκέπτεται έναν από τους τόπους του τρόμου στην Ελλάδα.
Μετάφραση, στα ελληνικά: Σοφία Γεωρναλλίδη
© Arn Strohmeyer






ΠΗΓΗ/ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: DISTOMOBLOG

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Συγκλονιστικό και σπάνιο ντοκουμέντο - Το Δίστομο λίγους μήνες μετά την Σφαγή ( Οκτώβριος 1944 )


Τμήμα της κατεστραμμένης και καμένης κάτω Πλατείας ( Σημερινή Πλατεία Δανιήλ Γαμβρίλη με 10ης Ιουνίου ). Διακρίνεται το καμένο σπίτι του Παπανικολάου ή Χρηστιά που υπάρχει ακόμη και σήμερα, και η οδός Σκλαβούνου. Μπροστά, εκεί που είναι τα παιδάκια, είναι τα Πετρακέϊκα, το πρατήριο των αδελφών Πετράκου
Σπάνιες Φωτγραφιές του διάσημου φωτογράφου Dmitri Kessel.
Ένας Γερμανός, ο Dieter Begemann, αγόρασε αυτό το σπάνιο αρχειακό υλικό από το περιοδικό life, το οποίο τις είχε αδημοσίευτες.
Γνωρίζετε όλοι βέβαια, όπως όλος ο κόσμος πλέον, την φωτογραφία της Μαρίας Παντίσκα που είχε δημοσιευτεί την ίδια περίοδο, κι απ' τον ίδιο φωτογράφο.
Εκείνη λοιπόν την περίοδο, είχε τραβήξει και αυτές τις φωτογραφίες που δημοσιεύω εγώ τώρα. Οι φωτογραφίες αυτές παρέμειναν στο αρχείο του περιοδικού life απ' όπου τις αγόρασε ο Dieter Begemann.
Για να μπείτε όμως καλά στο πνεύμα, ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ, για να συνδεθείτε με το προηγούμενο σπάνιο άρθρο της ιστοσελίδας μας.
Υποθετικά, χωρίς να είναι σίγουρο, πρέπει να είναι η γειτονιά που είναι σήμερα τα Σφουντουρέϊκα. Η γειτονιά στα βορειοδυτικά του Διστόμου, προς τον λόφο Κούλια.
Η  ανηφόρα προς  Άη - Λια ( Στο βάθος το σπίτι του Ν.Λίτσου ). Διακρίνεται ένα παιδάκι μπροστά, καθώς κι ένας πιο μεγάλος άνθρωπος δίπλα σε μία βρύση στο πρώτο σπίτι δεξιά.
 ΠΗΓΗ/ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: DISTOMOBLOG

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Μία Δεκαεπτάχρονη Διστομίτισσα ταξιδεύει στην Αμερική τον Οκτώβριο του 1921. Δείτε το αρχείο της

Το αρχείο της Διστομίτισσας, Παρασκεύης Καΐλη, από τo Ellis Island
Εδώ και λίγες μέρες, κάποιος συντοπίτης μας και συγγενής μου, με ειδοποίησε ότι βρήκε στοιχεία, και μάλιστα τα πρωτογενή, μιάς Γιαγιάς μας ( Αδερφής του Παππού μου εμένα και αδερφής της Γιαγιάς του εκείνου ), που έφυγε από το Δίστομο για ένα καλύτερο μέλλον στην Αμερική.
Συγκεκριμένα το πλοίο από το λιμάνι του Πειραιά την πήγε στη Νέα Υόρκη, για να παέι από κει να εγκατασταθεί στην Μινεάπολη το1921, καλεσμένη από τον αρραβωνιαστικό της, Παπακωνσταντίνου Θεόδωρο από την Λιβαδειά.
Ήταν μόλις 17 χρονών όταν έκανε αυτό το υπερατλαντικό ταξίδι, γεννηθείσα δηλαδή το 1904, και αφού ταξίδεψε περίπου έναν μήνα, έκατσε άλλο τόσο στο κέντρο υποδοχής Ellis Island.
Το νησάκι αυτό της Νέας Υόρκης που λειτουργεί πλέον σαν μουσείο.
Εκεί κάποτε, την εποχή της Παρασκεύης Καΐλη από το Δίστομο, λειτουργούσε σαν κέντρο υποδοχής και προσωρινής διαμονής μεταναστών, όπου στοιβάζονταν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο σε συνθήκες τραγικές, για να περάσουν τις ιατρικές εξετάσεις για να πάρουν την έγκριση και να πάνε στον προορισμό τους. Στον αγώνα για μία καινούργια ζωή σε έναν άγνωστο και τελείως διαφορετικό κόσμο.
Ο συμπατριώτης μας λοιπόν, που δεν θέλει να αναφέρω το όνομα του, κάτι το οποίο σέβομαι ιδιαίτερα, βρισκόταν πριν λίγο καιρό στη Νέα Υόρκη και επισκέφτηκε τυχαία το μουσείο του           Ellis Island.
Διαβάστε, αφού μεγενθύνετε με κλικ την φωτογραφία, τον αριθμό απογραφής της που είναι το νούμερο 5
Σκέφτηκε λοιπόν να ψάξει μήπως βρει τα στοιχεία της προγόνου του.
Μετά από πολύ μεγάλη προσπάθεια και υπομονή αξιοθαύμαστη, βρήκε τελικά το ιστορικό της Διστομίτισσας Γιαγιάς μας.
Και λέω ότι είχε υπομονή αξιοθαύμαστη, γιατί ό λόγος που άργησε πολύ να την εντοπίσει, ήταν το ορθογραφικό εμπόδιο. Είχαν γράψει το ''Καΐλη'' αντί για Kaili, όπως ακούγεται δηλαδή, με το γράμμα ( y ), κι έτσι προέκυψε ταλαιπωρία γι αυτόν.
Όπως και να χει όμως βρήκε αυτό που ζητούσε, και που είναι κάτι ιστορικό και πολύτιμο, πόσω μάλλον για μας τους Διστομίτες που πρόκειται για πρόγονο μας.
Να πούμε ότι αργότερα, πάρα πολλοί Διστομίτες εγκαταστάθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, και συγκεκριμένα στο Σικάγο όπου έχουν και Σύλλογο Διστομιτών και διαπρέπουν

Γ.Μ σε ευχαριστούμε όλοι πάρα πολύ


ΠΗΓΗ/ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: DISTOMOBLG 

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Άλλη μία σπάνια φωτογραφία του 1960, με αγωγιάτη Διστoμίτη

ΠΗΓΗ/ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Elia.org
Νίκος Περγαντάς

Φωτογράφος   Draper, Gordon & Maria
Τίτλος   Εκδρομή του Gordon και της Maria Draper με μουλάρια από το Δίστομο στον Όσιο Λουκά. Ένας από τους οδηγούς τους, ο Νίκος, και το μουλάρι του.
Τόπος 
Χρονολογία   1960
Διαστάσεις 
Μέγεθος 







ΠΗΓΗ/ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: DISTOMOBLOG






Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Η Γερμανική προπαγάνδα για την Σφαγή του Διστόμου από την Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 9ης Ιουλίου 1944

Έστειλε ο συμπατριώτης μας, Θανάσης Γεωργιλόπουλος

( Αισχρά ακροδεξιά σχόλια από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του 1944 )

Η γερμανική λογοκρισία κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941- 44), δεν άφηνε περιθώρια για ουδέτερη έστωστάση απέναντι στον Κατακτητή, από την πλευρά του νόμιμου Τύπου. Από τη στιγμή που κατέλαβαν την Ελλάδα στα τέλη Απριλίου του 1941, οι Γερμανοί
υποχρέωσαν, μέσα σε μερικές ημέρες, εφημερίδες που μέχρι τότε τους πολεμούσαν, να δημοσιεύουν άρθρα υπέρ τους. Τις περισσότερες φορές επρόκειτο για
μεταφράσεις γερμανών αρθρογράφων ή ανώνυμα άρθρα, ωστόσο υπήρξαν και αρκετά φιλογερμανικά άρθρα που δημοσιεύθηκαν με την υπογραφή ελλήνων αρθρογράφων. Γενικά, η λογοκρισία είχε ως αρχή να
απαγορεύει τη δημοσίευση ειδήσεων σχετικών με τα εγκλήματα που διέπρατταν τα στρατεύματα Κατοχής. Εξαιρέσεις αποτελούσαν οι ανακοινώσεις εκτελέσεων, τις οποίες οι αρχές Κατοχής θεωρούσαν νόμιμα
αντίποινα. Η εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, για παράδειγμα, ανακοινώθηκε στις 30 Απριλίου 1944, σε ένα μικρό
πλαίσιο στην Καθημερινή, μια ημέρα νωρίτερα, χωρίς παράθεση των ονομάτων και χωρίς γνωστοποίηση του τόπου και του χρόνου της εκτέλεσης.
Χρειάστηκε να περάσει ένας μήνας από τη σφαγή στο Δίστομο στις 10 Ιουνίου 1944, για να γράψει κάτι σχετικό η Καθημερινή και αυτό στη δεύτερη σελίδα
Σκοπός του δημοσιεύματος, ήταν αφενός να υποβαθμίσει το μέγεθος του εγκλήματος και αφετέρου να επιρρίψει τις όποιες ευθύνες στη δράση της Αντίστασης.



Καθημερινή  9 Ιουλίου 1944

             Η ΔΗΜΟΚΟΠΙΑ ΠΕΡΙ ΩΜΟΤΗΤΩΝ
               ΕΙΣ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟΝ


Η κομμουνιστική δημοκοπία, η οποία προσπαθεί ανέκαθεν να θορυβήση την κοινήν γνώμην των Αθηνών δια της εφευρέσεως  ψευδών ειδήσεων περί διαπραχθείσων ωμότητων, έθεσε κατά τας τελευταίας ημέρας εις κυκλοφορίαν μίαν νέαν σχετικήν ιστορίαν. Κομμουνισταί
δημοκόποι διέδωσαν την φήμην, ότι εις το ειρηνικόν χωρίον Δίστομον (μεταξύ Λεβαδείας και Αραχώβης, επαρχίας Λεβαδείας) πλέον των 1000 ανδρών, γυναικών και παιδιών (!) κατεσφάγησαν με κτηνώδη τρόπο υπό μιας γερμανικής μονάδος. Ακόμη και ο δήμαρχος, ο
ιερεύς και ο φαρμακοποιός του χωρίου δήθεν εδολοφονήθησαν ομού με τας οικογενείας των. Οι ελάχιστοι , που διέφυγον την τρομεράν αυτήν σφαγήν μετεφέρθησαν εν ασφάλεια μόνον χάρις εις τον Διεθνή Ερυθρόν Σταυρόν. Δια κάθε φιλοπάτριδα Έλληνα, που γνωρίζει τας μεθόδους ψεύδους της προπαγάνδας του ΕΑΜ, είναι φανερά η κομμουνιστική προέλευσις και ο σκοπός της διαδόσεως ταύτης. Περί των πραγματικών γεγονότων εις το Δίστομον επληροφορήθημεν εν λεπτομέρεια τα εξής υπό της αρμόδιας αρχής
Την 10 Ιουνίου 1944 μία γερμανική μονάς ευρισκομένη εν πορεία και μεταβαίνουσα από Λεβαδείας εις Αράχωβαν, εβλήθη έμπροσθεν του χωρίου Διστόμου με όπλα, οπλοπολυβόλα
και ολμοβόλα. Η μονάς απώλεσε λόγω της άνανδρου ταύτης επιθέσεως του ΕΑΜ αριθμόν τινά εις νεκρούς και τραυματίας. Εν συνέχεια ανελήφθη ο αγών εναντίον των συμμοριτών οι οποίοι είχον οχυρωθή μέσα εις το Δίστομον, με όλα τα υπάρχοντα μέσα. Κατόπιν της χρησιμοποιήσεως των βαρέων γερμανικών όπλων, εκυριεύθη εξ εφόδου το Δίστομον, η φωλέα αυτή της συμμορίας. Ηριθμήθησαν περί τους 250 νεκροί συμμορίται. Ο θάνατος αριθμού τινός γυναικών και παιδιών υπήρξε αναπόφευκτος κατόπιν της χρησιμοποιήσεως  των βαρέων όπλων και κατόπιν ενός τοιούτου κανονιοβολισμού εναντίον ενός χωρίου. Εν συνέχεια εδόθη εντολή όπως πυρποληθή το χωρίον, του οποίου οι κάτοικοι απεδείχθη ότι είχον συνεργασθή με τας συμμορίας.
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. ΕΑΝ ΟΙ ΣΥΜΜΟΡΙΤΑΙ ΤΟΥ ΕΑΜ ΔΕΝ ΕΒΑΛΛΟΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΟΣ, ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΥΡΙΕΥΕΝ ΕΞ ΕΦΟΔΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΕΚΑΙΕ ΤΟ ΧΩΡΙΟΝ.
Τα γεγονότα ταύτα παρέχουν εκ νέου την απόδειξιν, ότι εκείνοι που προξενούν καθημερινώς αμέτρητον δυστυχίαν εις τον ειρηνικόν ελληνικόν πλυθησμόν της υπαίθρου είναι οι 
συμμορίται. Φανερός σκοπός των είναι να ρίψουν την Ελλάδα εις ένα χάος αιμάτων και
δακρύων.  Δια τον πληθυσμόν όμως της υπαίθρου τούτο αποτελεί μίαν νέαν προειδοποίησιν, όπως μη συνεργάζεται με τους κομμουνιστάς συμμορίτας. Εξαρτάται αποκλειστικώς από την στάσιν  του πληθυσμού αν θα θιγή και αυτός  ή όχι από τα μέτρα τα λαμβανόμενα εναντίον των συμμοριών.
Ο λαός οφείλει ν’απέχη από του να λαμβάνη οιανδήποτε  πολιτικών ή στρατιωτικήν στάσιν. Μόνον κατά τον τρόπον αυτόν θ’ αποσοβηθή η πλήρης κατερείπωσις της χώρας. Διότι
εκείνος που θα υποφέρη πάντοτε από κάθε στρατιωτικήν περιπλοκήν των πραγμάτων, θα είναι ο απλούς λαός και μόνον αυτός .  Η τρομερά καταστροφή που υπέστη ο ειρηνικός πληθυσμός εις την περιοχήν της εισβολής της βορείου Γαλλίας, είναι μια προειδοποίησις και δια τους Έλληνας. 47.000 άτομα – άνδρες   γυναίκες και παιδιά – ουδεμίαν έχοντα συμμετοχήν εις τον αγώνα, εφονεύθησαν εκεί κατά τη διεξαγωγή των φοβερών μαχών. Παρόμοια μοίρα θα επεφυλάσσετο και εις την Ελλάδα εις
περίπτωσιν αγγλοαμερικανικής εισβολής, την οποίαν επιθυμεί το ΕΑΜ. Και διατί; Διότι μόνον έτσι θα ηδύνατο να επιτύχη τους σκοπούς του, τους υπαγορευθέντας υπό της Μόσχας.
ΜΙΑ ΑΓΓΛΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΘΑ ΣΥΝΕΠΛΗΡΩΝΕ Ο,ΤΙ ΗΡΧΙΣΕΝ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΞΟΝΤΩΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΙΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

ΠΗΓΗ/ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: DISTOMOBLOG

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Παλιές σπάνιες φωτογραφίες από το Δίστομο και την καθημερινότητά του

Από το προσωπικό αρχείο της συμπατριώτισσάς μας, Ελένης Κίνια Αθανασίου , την οποία ευχαριστώ θερμά.
Αυτοκίνητο στο Δίστομο. Ίσως το πρώτο. Από την δεκαετία του 1930
Ο αργαλειός στα Διστομίτικα κατώγια
Φόρτωση βωξίτη σε πλοίο. Παραλία Διστόμου - Σκάλα φόρτωσης  
Τα μυτάρια. Υφάντρες Διστομίτισσες
Πολύ παλιός μύλος και πηγάδι
Η τυλίχτρα - Παλιά υφαντική τέχνη
Ξύλινο κάρο σε δρόμο του παλιού Διστόμου
 ΠΗΓΗ/ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: DISTOMOBLOG

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

Η βρύση του Κουρίτου στην Βερβά στο Δίστομο, από το 1889. Αξίζει την επίσκεψή σας


Η βρύση του Κουρίτου στην Βερβά στο Δίστομο από το 1889. Αξίζει την επίσκεψή σας. Στον Κουρίτο, πότιζαν τα άλογα οι παλιοί Διστομίτες και οι ταξιδιώτες. Αξίζει να διαβάσετε και την επιγραφή.
ΠΗΓΗ/ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: DISTOMOBLOG

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Δημοσιεύσεις από την εφημερίδα Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ του 1931, σχετικά με τον ΑΜΒΡΥΣΣΕΑ και τον ΠΑΝΔΙΣΤΟΜΙΑΚΟ

Από το προσωπικό αρχείο του Λουκά Παπαλεξανδρή, τον οποίο ευχαριστώ θερμά

Δημοσιεύσεις από την εφημερίδα Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ του 1931, σχετικά με τον ΑΜΒΡΥΣΣΕΑ και τον ΠΑΝΔΙΣΤΟΜΙΑΚΟ, η οποία δεν ξέρουμε αν ήταν άλλη ομάδα με μικρή διάρκεια ζωής, ή ο ίδιος ο ΑΜΒΡΥΣΣΕΑΣ και την ονόμασε έτσι ο τότε αθλητικός ανταποκριτής.

Στο αθλητικό ρεπορτάζ λοιπόν της Ελλάδας του 1931, ο ΑΜΒΡΥΣΣΕΑΣ ΔΙΣΤΟΜΟΥ.
ΔΕΙΤΕ:



 ΠΗΓΗ/ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: DISTOMOBLOG

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Ξεφυλλίζοντας το περιοδικό Life του 1944 με το αφιέρωμα στη σφαγή του Διστόμου.

ΠΗΓΗ/ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΑΡΑΧΩΒΑ wordpress

 Το περασμένο καλοκαίρι περπατούσαμε με ένα φίλο στο Berkeley χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Δίπλα μας σε ένα ισόγειο κτήριο που έμοιαζε αποθήκη γίνονταν δημοπρασίες. Αποφασίσαμε να μπούμε  από περιέργεια, εκείνος για τα αντικείμενα της δημοπρασίας, εγώ και για την διαδικασία.
Στον τεράστιο χώρο υπήρχε ό,τι μπορείς να φανταστείς, από μικρά διακοσμητικά μέχρι αντίκες αυτοκινήτων, όλα για δημοπρασία. Χωριστήκαμε κι ο καθένας κατευθύνθηκε στα ενδιαφέροντά του. Σε ένα έδρανο ψηλό όπως στις αίθουσες δικαστηρίων οι υπεύθυνοι έβγαζαν σε δημοπρασία ένα ένα τα αντικείμενα  σύμφωνα με μια προκαθορισμένη σειρά που είχαμε κι εμείς στα χέρια μας. Ο φίλος έκανε δυο απόπειρες να πάρει κάποια βιβλία χωρίς επιτυχία. Κάποιοι αποφασισμένοι ανέβαζαν τις τιμές σε απαγορευτικά ύψη.
Συνέχιζα να περιεργάζομαι τα αντικείμενα μέχρι που έπεσα πάνω σε στοίβες παλιών περιοδικών Life τοποθετημένα σε ράφια και ταξινομημένα ανά δεκαετία.  Κοίταξα χρονολογίες και είδα ότι υπήρχαν τεύχη ακόμα και πριν το ´50. Αυτό ενίσχυσε το ενδιαφέρον μου για τη δημοπρασία και έκανε την αναζήτηση συγκεκριμένη πλέον. Έψαξα να βρω το τεύχος με το αφιέρωμα στη σφαγή του Διστόμου. Ήξερα το έτος, 1944, αλλά όχι ακριβή ημερομηνία. Μια αναζήτηση στο κινητό μου έδωσε 29 Νοεμβρίου.  Όμως όσο κι αν έψαχνα τεύχος με αυτή την ημερομηνία δεν βρήκα. Το Life ήταν εβδομαδιαίο, υπήρχαν πολλά τεύχη και τα εξώφυλλα δεν παρέπεμπαν πουθενά. Συνέχισα την αναζήτηση στο διαδίκτυο μέσω του κινητού και είδα ότι σε άλλη πηγή η ημερομηνία ήταν διαφορετική, 27 Νοεμβρίου 1944.
Πράγματι στις στοίβες με τα παλιά περιοδικά υπήρχε τεύχος με αυτήν την ημερομηνία. Το κράτησα στα χέρια μου αλλά δεν ήταν αυτό που περίμενα να δω. Από όσα είχα κατά καιρούς διαβάσει μου είχε σχηματιστεί η εντύπωση ότι η φωτογραφία σύμβολο της Μαρίας Παντίσκα που όλοι έχουμε δει σε αφίσες και φυλλάδια, ήταν εξώφυλλο του τεύχους κι εδώ έβλεπα μια αμερικανίδα στρατιώτη. Αργότερα διάβασα ότι ήταν η ηθοποιός Γερτρούδη Λόρενς η οποία είχε συμπληρώσει μια περιοδεία επτά εβδομάδων στις συμμαχικές εμπροσθοφυλακές στην Ευρώπη.
Όταν όμως ξεφύλλισα το περιοδικό, βρήκα στη σελίδα 21 σχεδόν ολοσέλιδη τη γνωστή  φωτογραφία. Ήταν ένα αφιέρωμα στις καταστροφές που έκαναν οι Γερμανοί στη χώρα μας και μέσα σ´ αυτό το αφιέρωμα τη μεγαλύτερη έκταση είχε  η σφαγή του Διστόμου.
Τα εκατοντάδες περιοδικά life που υπήρχαν εκεί είχαν  πουληθεί όλα μαζί σε κάποιον συλλέκτη που όταν  είδε την επιμονή μου να ξεφυλλίζω το συγκεκριμένο τεύχος με πλησίασε. Του ζήτησα αν γίνεται να το αγοράσω. Δέχθηκε και χωρίς περισσότερες  εξηγήσεις για το τι σημαίνει το τεύχος αυτό για μένα, κανονίσαμε μια τιμή και έγινε δικό μου.
Πάμε να δούμε τι περιέχει αυτό το αφιέρωμα. Για ανάγνωση σε πλήρη οθόνη κάντε κλικ κάτω δεξιά στο παράθυρο του scribd.
Για όσους δεν έχουν γνώση Αγγλικών ή δεν μπορούν να διαβάσουν καλά τα γράμματα μετέφερα εδώ το μεγαλύτερο μέρος του αφιερώματος:
“Καθώς τα βρετανικά στρατεύματα ολοκλήρωσαν την ανακατάληψη της Ελλάδας, η παγερή απόδειξη της βαρβαρότητας των Γερμανών και τα όσα οι Έλληνες υπέφεραν άρχισαν να φτάνουν στον κόσμο…. Είναι παρά πολλά να πεις σε λέξεις οπότε η πιο ακριβή  μαρτυρία είναι σε εικόνες. Οι εικόνες σε αυτές τις σελίδες είναι παρμένες απο τον πολεμικό φωτογράφο Dmitri Kessel του life και δείχνουν με λεπτομέρεια τι έκαναν οι Γερμανοί στην Ελλάδα”.
“Το πιο καταστροφικό γερμανικό έγκλημα στην Ελλάδα ήταν οι δολοφονίες. Στην  νέα τάξη δεν είχαν θέση οι Έλληνες  και οι Γερμανοί φαίνονταν να επέμεναν στην εξάλειψή τους. Τον χειμώνα του 41-42 άφησαν 450 χιλιάδες να λιμοκτονήσουν. Αργότερα όταν έγινε προφανές ότι η νεα τάξη ήταν λιγότερο πιεστική δουλειά απ´ ότι ο πόλεμος,  οι Γερμανοί φαινεται ότι εγκατέλειψαν το σχέδιο λιμοκτονίας και το χωρίς σχεδιασμό σκότωμα των Ελλήνων συνεχίστηκε όπως πριν”.
“Οι ανθρώπινες καταστροφές στην Ελλάδα ποτέ δεν πρόκειται να μετρήθουν με ακρίβεια. Όλοι οι Έλληνες υποφέρουν από κάποιο είδος υποσιτισμού. Η κακουχίες έχουν κάνει πολλές γυναίκες μη γόνιμες. Σε μερικά μέρη το ποσοστό της φυματίωσης ανάμεσα στα ελληνόπουλα είναι ψηλό ως 80%. Οι υλικές καταστροφές είναι επίσης μεγάλες. Περισσότερα από 2000 χωριά έχουν καταστραφεί. Οι Γερμανοί έχουν πάρει ως λάφυρα από τις υφαντουργικές και χημικές βιομηχανίες των Αθηνών της Θεσσαλονίκης και της Ελευσίνας τα μηχανήματα τους. Επί πρόσθετα το ελληνικό νόμισμα έχει υποτιμηθεί”.
Λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία της Μαρίας Παντίσκα: “Η Μαρία Παντίσκα ακόμα θρηνεί τέσσερις μήνες μετά τη δολοφονία της μητέρας της απο τους Γερμανούς στη σφαγή στο ελληνικό χωριό Δίστομο”.
Σελ. 22 τίτλος: “Ο θάνατος του χωριού. Οι Γερμανοί έσφαξαν τους ανθρώπους και έκαψαν τα σπίτια του Διστόμου”. Κείμενο: “Μια απο τις τελευταίες επίσημες γερμανικές πράξεις στην Ελλάδα ήταν η σφαγή του Διστόμου. Μια πόλη περίπου 60 μίλια βορειοδυτικά των Αθηνών. Τον περασμένο Ιούνιο ένας περαστικός Γερμανός ρώτησε τον παππά του Διστόμου πατέρα Σωτήριο Ζήση αν υπήρχαν αντάρτες στην περιοχή. Ο παππάς είπε ότι δεν ήξερε κανέναν. Οι Γερμανοί όμως έκαναν επίθεση στην πόλη. Στην αρχή επέστρεψαν και σκότωσαν  τον πατέρα Ζήση. Λίγες μέρες αργότερα μια ομάδα μαυροφορεμενων ανδρών των SS μπήκαν στο Δίστομο, διέταξαν τους ανθρώπους να κλειστούν στα σπίτια τους, πέρασαν απο σπίτι σε σπίτι πυροβολώντας όλους αυτούς που μπορούσαν να βρουν. Σε δυο ώρες είχαν σκοτώσει 1000 Διστομίτες (αυτόν τον αριθμό αναφέρει το άρθρο) από τους 1200. Οι ελάχιστοι επιζήσαντες  έτυχε να βρίσκονται στα βουνά και στα χωράφια. Αφού οι Γερμανοί τελείωσαν με  τη σφαγή πήραν λάφυρα και έκαψαν το μικρό χωριο. Δεκαπέντε μέρες αργότερα επέστρεψαν αλλά αυτή τη φορά οι χωρικοί είχαν προειδοποιηθεί και είχαν φύγει στα βουνά. Οι Γερμανοί πήραν λάφυρα για άλλη μια φορά”.
Φωτογραφίες σελ. 22 πάνω. (1) ”Πέντε συγγενείς της Κατίνας Πίτσου σκοτώθηκαν στο Δίστομο. Πολλές μεγάλες οικογένειες του χωριού ξεκληρίστηκαν εντελώς”. (2) ”Έξι συγγενείς της Μαρίας Καρούζου, ο πατέρας της, η μητέρα της, ο αδερφός, η αδερφή, ο γαμπρός της και ο τρίχρονος ανιψιός της σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς”. (3) ”Το μωρό της ήταν στην αγκαλιά της Ζωής Σεχρεμέλη όταν οι Γερμανοί το σκότωσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι. Η ουλή είναι εκεί που η σφαίρα  διαπέρασε τον ώμο της μάνας”.
Φωτογραφίες σελ. 22 κάτω. (1) ”Το Δίστομο είναι ένα χωριό με σπίτια απο άσπρη πέτρα στους λόφους κοντά στο βουνό Παρνασσός, αφιερωμένο στον Απόλλωνα και τις Μούσες. Τα άδεια κασώματα των παραθύρων δείχνουν ότι τα σπίτια κάηκαν από τους Γερμανούς”. (2) ”Στο νεκροταφείο του Διστόμου θαφτηκαν οι περισσότεροι νεκροί της σφαγής. Πολλοί άλλοι μεταφέρθηκαν στα σπιτια και τοποθετήθηκαν σε τάφους στις πίσω αυλές των σπιτιών από τους ελάχιστους επιζήσαντες που ήταν εκτός του χωριού όταν ήρθαν οι Γερμανοί”.
Φωτογραφία σελ 23. “Κουρελιασμένα ελληνόπουλα απο τη Μάκρη, χωριό που κάηκε και πάρθηκαν λάφυρα από τους Γερμανούς περίπου 50 μίλια από το Δίστομο.  Τα παιδιά ήταν απο τους πιο γενναίους της ελληνικής αντίστασης. Στην Αθήνα λήστευαν γερμανικά φορτηγά το καταμεσήμερο και έγραφαν νεα του BBC στους τοίχους τη νύχτα. Μερικές φορές φώναζαν τα νέα, τις ειδήσεις από μεγάφωνα μέσα στην πόλη.
Φωτογραφίες σελ. 24 πάνω αριστερά. “Κατά μήκος ενός δρομου βόρεια των Αθηνών είναι τα συντρίμμια ενός  γερμανικού  αντιαρματικού απο τις μάχες Βρετανών και Γερμανών. Οι Γερμανοί είχαν αρχίσει την οπισθοχωρηση πριν έρθουν οι Βρετανοί”.
Δίπλα. “Ο Πέτρος Λατινόπουλος ιδιοκτήτης μύλου έχασε 11 μέλη της οικογένειάς  του και οι Γερμανοί του έκαψαν το μύλο και το σπίτι του. Γερμανοί αργότερα πυροβόλησαν τον αδερφό του”.
Κάτω. “Σειρά απο 49 τάφους δείχνει τον αριθμό των Ελλήνων που σκότωσαν οι Γερμανοί χωρίς προφανή λόγο. Ο 50ος δραπέτευσε με τραύματα αφήνοντας το σορό των νεκρών από πάνω του”.
Κάπου μέσα στο κείμενο γίνεται αναφορά στην Αγόριανη: “Στο χωριό Αγόριανη μόνο τα σπίτια και μια ηλικιωμένη γυναίκα στο κρεβάτι κάηκαν, αλλά σε ένα σπίτι έξω απο την Αγόριανη οι Γερμανοί σκότωσαν 26 άντρες γυναίκες και παιδιά”.
“Στον Καρακόλιθο ένας τρομοκρατημένος ηλικιωμένος παρακολούθησε τους Γερμανούς να εκτελούν 123 έλληνες, 10 τη φορά. Άλλοι Έλληνες αργότερα ήρθαν και τους έθαψαν δίπλα στο δρόμο.   Στη Μακρακώμη οι Γερμανοί επέστρεψαν εφτά φορές το ’43 και ’44 και έκαιγαν την πόλη κάθε φορά. Οι απώλειες ζωών δεν ήταν πολλές επειδή οι χωρικοί έφευγαν στα βουνά όταν άκουγαν τους Γερμανούς να έρχονται. Μια φορα όταν επέστρεψαν αφού οι  Γερμανοί είχαν φύγει βρήκαν 25 δεμένα σώματα με σύρμα που είχαν κρεμαστεί σε μια πίσω αυλή”.
“Στο δρόμο ο φωτογράφος Kessel του Life συνάντησε έναν χλωμό άνθρωπο που ονομαζόταν Ματθαίος Δημάκος. Μιλώντας με δυσκολία είπε: Κύριε είμαι Αμερικανός πολίτης. Ήρθα εδώ το 1934 να επισκεφτώ τη μητέρα μου. Μετά παντρεύτηκα. Ήθελα να γυρίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες και να πάρω τη μητέρα μου και τη σύζυγό μου μαζί. Τώρα δεν έχω κανέναν να πάρω μαζί μου. Οι Γερμανοί ήρθαν σαν μανιασμένα σκυλιά. Η γυναίκα μου τους ικέτευε, παρακαλώ μην μου τα παίρνετε όλα. οι Γερμανοί την πυροβόλησαν. Το μωρό μας έκλαιγε. Έτσι οι Γερμανοί το πυροβόλησαν στο κεφάλι. Το μωρό ήταν οκτώ μηνών.”
Φωτογραφία σελ. 25 κάτω. “Στο σπίτι χωρίς στέγη η ελληνική οικογένεια Ζαφείρη στήνει το νοικοκυριό της. Κατά μήκος του δρόμου το μόνο απέμεινε στους Έλληνες είναι οι πέτρινοι τοίχοι των σπιτιών και όσα μπορούσαν να μεταφέρουν στις πλάτες τους”.
Η τελευταία σελίδα του αφιερώματος αφορά τις οικονομικές συνέπειες της γερμανικής κατοχής. Στις φωτογραφίες σχολιάζεται το πληθωριστικό χρήμα. Για παράδειγμα η λεζάντα στη μεσαία φωτογραφία με τον λουστραδόρο αναφέρει: “Το καθάρισμα των παπουτσιών για τους Έλληνες που έχουν χρήματα και παπούτσια, κοστίζει 50 τρισεκατομμύρια δραχμές”. Και σχολιάζει: “Η τσάκιση παντελονιού σε πελάτη είναι σπάνια”.
Την ώρα που στη δεξιά σελίδα του περιοδικού αποτυπώνονταν ο θρήνος της Μαρίας Παντίσκα για την οικογένειά της, στην αριστερή σελίδα υπήρχε διαφήμιση της Chevrolet αναφέροντας ότι και σε καιρό πολέμου και ειρήνης η Chevrolet είναι στην υπηρεσία της Αμερικής. Οι Έλληνες προσπαθούσαν να σταθούν στα πόδια τους, ο πόλεμος απασχολούσε και τους Αμερικανούς, αλλά υπήρχε και άλλη θεματολογία. Ξεφυλλίσετε τα παρακάτω δισέλιδα που φωτογράφισα για να δείτε μέρος της υπόλοιπης θεματολογίας του περιοδικού και των διαφημίσεων της εποχής.


Life 27:11:44 Άλλα θέματα ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: DISTOMOBLOG